dinsdag 26 mei 2015

Brok in mijn keel en een steen op mijn maag.. 

En daar sta je dan, met een krijtje in je handen, je eigen coach te zijn..

 

Fotografie: Ingrid Vente

 "Twee zachte armen om je heen.."

In een relatie komt alles aan het licht, zeggen ze. Dat lees ik, dat zie ik om me heen en dat ervaar ik ook.
Op zoek naar waar het begon, toen ik klein was. Wat wilde ik, wat waren mijn angsten, wat vond ik leuk.
Was er hulp, steun? Mochten er gevoelens zijn, mocht ik uitvliegen, kon ik terug komen?
Mocht ik bang zijn, angstig. Grote vragen had ik als kind en ook onzekerheden, waren daar oren voor? Kon ik met mijn verhaal bij iemand terecht, waren er uitgestrekte armen, waar ik in mocht schuilen of moest ik het zelf oplossen?

Binnen mijn relatie, kom ik al die stukken tegen

De vragen, het gemis, het verlangen, de warme borst..het luisterend oor..Er is geen sprake van leuk of minder leuk. Er zijn gevoelens. Punt.
Sommigen bestempelen we als super mooi. (And you bet I know them! :-) En er zijn ook van die gevoelens die we eigenlijk liever niet voelen. (You bet I know them too! :-) En de kunst is ze allemaal toe te laten en ze er te laten zijn. Maar OMG! Wat als ze écht te groot zijn? Ren ik dan heel hard weg? Kies ik dan toch voor "veiligheid'? Of laat ik me raken?

"Ik heb mezelf leren kennen als heldin en als hond" (Stef Bos)
 Dit is de taal van mijn hart  (klik hier en luister)
Ik zie mijn relatie als een boeket gekleurde bloemen, waarin ik al die facetten tegen kom. Mijn enorme grote hart, mijn donkere wolken, mijn blauwe buien, mijn paarse pijn, mijn groene misselijkheid, mijn gele joy! Mijn oranje samenzijn, zorgzaamheid, jaloezie, haat, liefde en stralende lach. 


Fotografie: Ingrid Vente

Ik laat me graag raken


Het liefst heel diep. Ik wil daar vandaag mijn verantwoordelijkheid voor nemen. Ik was als kind nl al op zoek naar antwoorden, de waarheid, het spirituele, naar mijzelf..ik stelde vragen, heel veel vragen, filosofische vragen, spirituele vragen, onmogelijke vragen, levensvragen..ik zocht en onderzocht en ik voelde heel veel..héél veel. En dat kon ik niet kwijt. Dat durfde ik niet. Ik zat hartstikke op slot! Ik sprong. Ik ging in die tijd op toneel en deed een bezoek in Amsterdam bij de choreografe Ellen Jaspers en ze liet mij haar tekeningen zien, die ze met pastelkrijt had gemaakt. Ik vond het mooi en intrigerend, ik ging het ook doen. Ik kocht een doos krijtjes en begon van me af te tekenen. Op groot formaat. Heel fysiek. Heel dapper. Heel veel..stapje voor stapje..ontwaakte er iets in mij..ik had mijn klankbord gevonden..


Fotografie: Ingrid Vente

En nu ben ik bijna 45 jaar

ik ruilde een aantal jaren geleden mijn "veilige" wereld in, voor groei en uitdaging. Ik herinner me een cliënt die bij me was en kwam tekenen en in huilen uitbarstte, open ging eigenlijk..en niet meer terug durfde te komen..ze kwam bij me tekenen, om los te komen, zichzelf te zien. Opnieuw. En ze keek op het witte blad en ik vroeg haar er naar te kijken..met het krijtje klaar in haar hand en als het moment er was om er iets op te zetten..maakte niet uit wat, ze liet haar hand zakken en tekende..zette lijnen en het blad fungeerde als spiegel. Ze huilde..Ze zag zichzelf..wonderlijk vond ik het toen..ik begreep het nog niet goed, maar nu weet ik, ze zag zichzelf..was ontroerd en..ze schrok! Ze schrok en verbrak de relatie..
Fotografie: Ingrid Vente

Welke relatie kies jij?

De "veilige"of ga je voor de groei? Voor de spirituele relatie? Ik ga voor de laatste, ik durf het bijna niet te zeggen. Maar het moet. Ik ga echt voor de laatste. En lastig dat ik het vind. Want ik word geraakt in al mijn facetten. En ik heb de neiging om weer te blokkeren. Angsten van toen komen weer boven..en ik denk plots aan de coach Joeri de Vos, waar ik een paar jaar geleden heen ging, omdat ik in de mist liep en
niet durfde te springen..
"Lees je eigen kaartje eerst maar even." zei hij na het horen van mijn verhaal. En dit las ik op mijn eigen kaartje.

Remedial Artist: Ingrid Vente...



“Take wrong turns. 
Talk to strangers. 
Open unmarked doors. 
Do things without always knowing how they'll turn out. 
There are so many adventures that you miss 
because you're waiting to think of a plan. 
To find them, 
look for tiny interesting choices. 
And remember 
that you are always making up the future as you go.”

 Randall Munroe

 

Fotografie: Ingrid Vente

And remember, that you are always making up the future as you go!

Liefs Ingrid! :-)

zaterdag 16 mei 2015

Waarom alles alleen doen?

Waarom? (een vraag stellen is goed)

Maar of Waarom nou net de goede vraag is?

Ik betwijfel het..

En opeens sla ik dicht.

Mijn eerste blog. Is dit officieel? Ah joh, doe ik zo makkelijk! Dat vind ik nou helemaal niet moeilijk hé? Een beetje lekker schrijven over van alles en nog wat. Kan mij het schelen, leuk toch? Fotootje erbij. Gewoon doen wat in me opkomt. Is juist goed, niet te veel nadenken! Kan ik ook goed! ;-) en mezelf klein maken dus ook... :-(

Foto: Ingrid Vente (Open Coffee, bomenbuurt)

Lekker vrijblijvend heet dat. Oogkleppen voor en zogenaamd gaan met die banaan! 


Maar ondertussen..sta ik stil op één plek. Ken je dat? 
Je rent, je vliegt, doet druk, leuk, gek, gewenst en uiteindelijk plof je uitgeput op de bank, kijkt om je heen en ziet dat je niets bent opgeschoven. Je ziet sporen links en rechts, boven en onder, maar allemaal binnen de zogenaamd, veilige muren van je huisje, je hokje, je kooitje, je mandje, je comfortzone.


Ik ken het maar al te goed!

Het idee dat ik vrij ben, autonoom, grappig en super dynamisch :-) Cool! Vet! Lachuh! En ondertussen 44, moeder, partner..ex-partner, volwassen dochter, tante..en wat nog meer!
Ik heb het wel eens opgeschreven wat ik allemaal "ben" van wie en waar ik bij hoor. Waar ik dus allemaal verantwoordelijk voor ben. Want wat je tam maakt, daar ben je verantwoordelijk voor (is uit de kleine prins)  Vriendin, collega, nicht..ga maar door.. buurvrouw..

Ik doe er nu beetje cynisch over, maar dat is dat angstige kind, dat het veel vindt, het niet alleen kan. Die verzuipt, de verantwoordelijkheid niet aankan, weg wil rennen. En de criticus op der nek heeft, die roept FOUT!! Je schiet OVERAL in te koooooooort!!
De volwassen Ing gelukkig daarentegen, voelt zich rijk en vol van leven en vervuld van liefde en dankbaarheid, om deelgenoot te zijn, binnen dit netwerk van mensen. Dat groter en groter wordt. Het geeft mij een gevoel van verbondenheid. Ik voel me als een boom, stevig en nuttig, aanwezig en krachtig, samen en heerlijk autonoom op mezelf.


Doen waar ik zin in heb, in verbinding, dat is het mooiste wat er is. Doen waar ik goed in ben, in verbinding, is het fijnste wat er is. Het plaatje klopt en aan de wortels wordt gewerkt. Een boom staat, hoeft niet te rennen, staat en haar wortels liggen als vingers, verstrengeld in de vingers van de ander..rustend, vertrouwd en veilig.

Lieve groetjes Ingrid

Samen organiseren van de Open Coffee Bomenbuurt met Dymphna Elsink, Personal Assistant, in het Mee in Zee atelier. Maart 2015